دیروز یکی از بهترین روزهای زندگی من بود، با کسی که دوستش دارم بودم و واقعا از لحظاتم لذت بردم، واسه اولین بار اعتراف رو تجربه کردم و اصلا از این کارم پشیمون نیستم، الان داشتم واسه دوستام تعریف میکردم که چیکار کردم و اونا بهم میخندیدن، خوب خودمم خندیدم ولی نه به خودم، در واقع به اونا! فکر می کنن من خیلی احمقم یا اینکه این کارو از روی شیطنتی که ازم سراغ دارن انجام دادم....
خب آره من بهش اعتراف کردم، گفتم که دوسش دارم و اون بعد از یه مکث کوتاه گفت که الان موقعیت ازدواج نداره و خیلی دوستانه بهم فهموند که منو نمیخواد، بهش حق میدم، منم اگه پسر بودم دلم نمیخواست که دختری مثل خودم مادر بچه هام باشه، ولی بازم پشیمون نیستم، من فقط احساسمو گفتم و از چیزیم خجالت نمیکشم، چرا باید از خنده کسایی که جرات گفتن حرف دلشونو ندارن و به خاطر این حماقتشون تا آخر عمر حسرت میکشن ناراجت باشم؟
من واسه داشتن عشقم تلاش کردم، به خاطر جواب منفیش دو قطره اشک ریختم و از این به بعد سعی میکنم باهاش کنار بیام، و با خودم تکرار میکنم که: آدما قرار نیست هر چیزی رو که میخوان داشته باشن!