این سومین تولدیه که من از تو به یاد دارم، قبل از اینکه باهات آشنا بشم هر سال هفت اردیبهشت می اومد و می رفت و من حتی متوجه نمی شدم ولی الان اصلا امکان نداره که یادم بره... این تاریخ تا ابد توی ذهنم حک شده!
الان تقریبا دو ساله که دیگه با من نیستی ولی من هر سال باید تولدتو بهت تبریک بگم تا مطمئن شم که هنوز هم قلبت گرمه... می دونم با خودت خیال می کنی که کاملا فراموشت کردم ولی حقیقت اینه که نمی تونم نگرانت نباشم.
اگه هر سال صدای بم و خش دارتو (به قول زینب) نشنوم نمی تونم آروم بگیرم، دلم می خواست باهات حرف بزنم ولی این غرور لعنتی هنوز با منه، همونی که باعث جداییمون شد! واسه من همین که صداتو شنیدم کافیه 
دلم واست یه ذره شده، تولدت مبارک عزیزم، تو بهترینی!
